‘Maar… als het donker is, zie je Sinterklaas niet’, zei Tobin plots. En dat is waar… Dan zie je enkel een schim op het dak. En hier maakten we onze techniek van de week van. Eerst de daken schilderen, dan de maan, dan de lucht om dan een Sint en Piet op zwart papier te tekenen en uit te knippen. Nog op het werkje kleven en klaar!

We vroegen ons wel af hoe lang het nog precies duurt voordat Sinterklaas komt. Samen met Lana maakten Annelore, Wanda, Ot en Mera een aftelkalender. Ze tekenden het hoofd van Sinterklaas én een lange baard. Mera schreef de dagen er nog bij. Elke dag mogen we een stukje van de baard knippen. Nog maar 6 dagen. Nu komt het wel heel dichtbij!

Van de prenten van onze aftelkalender maakten we een memoryspel. We moesten telkens twee dezelfde plaatjes zoeken. Dat vond Noah erg leuk om te doen. Hij speelde het wel 4 keer! We tekenden in ons tekenboek en er verschenen prachtige verhalen over Sinterklaas. Maar ook over Zwarte Piet én Slecht Weer Vandaag. Van al onze tekeningen maakten we een zoekprent. Hebben jullie het paard van Sinterklaas gevonden?  

 

Op woensdag bracht August een foto mee. Niet van het paard van Sinterklaas, maar wel van Billie, zijn paard. We leerden over het dier. Sumaya en Soha knutselden een paard. De jongsten scheurden stukjes papier die we nadien op het paard kleefden. De foto van Billie kreeg een plekje naast het knutselwerk. Marie stempelde er de woordjes hoeven, manen en staart bij.

'Magnetisch, wat is dat?’ Dat was de vraag waar we onze week met opstartten. Vorige week bracht Ot een plaatje mee van een computer dat op sommige plekken magnetisch bleek te zijn. Dat hadden we toevallig ontdekt toen we aan het experimenteren waren met magneten. We leerden dat magneten op sommige dingen ‘kleven’, maar op wat allemaal? Dat zochten we dus uit! We ontdekten dat er binnen in onze klas heel wat dingen zijn die magnetisch zijn: het ijzer van de wereldbol, de haakjes van de schildersezel, de poten van onze krukjes, het slot van de deur,… En buiten? Ook daar gingen we op onderzoek. De palen van het afdak, de hekken van de fietsenstalling, de kapstokken én baren van de kickertafel bleken magnetisch te zijn. Zelfs in de keuken van de school gingen we op ontdekking. De koelkast, diepvriezer, oven, kraan,… Wat veel! We tekenden alles op en namen foto’s die we nadien bij op ons onderzoek kleefden.

 

Sumaya en Soha speelden poppenkast voor Hanne en Annelore. Ze verzonnen een gek verhaal over een mannetje met zijn hond. Wat hebben we gelachen!

Op dinsdag was het tijd voor een volgende muziekronde. Marie had het lied ‘Toverkrijtje’ gekozen. Ze leerde het ons aan en we maakten zelf nog tekeningen bij het lied om het beter te kunnen onthouden. Van de tekeningen maakten we een boekje. In de namiddag was het poppenkast voor alle kleuters. De jongsten luisterden naar een verhaal bij Annelies, de middelste kleuters bij Stephanie en de oudsten bij Hilde en Nathalie.

Op donderdag was Annelies nog steeds ziek, maar deden we leuke dingen met Lana, de Worteltjes, Regenboogjes en Krokodilletjes.

Op vrijdag, toen Annelies weer beter was, vertelden we over onze avonturen in de andere kleuterklassen. Bij de Worteltjes knutselde Mera een boot, bij de Regenboogjes maakten Wanda en Mira een schilderij en bij de Krokodilletjes speelden we leuke spelletjes.

We experimenteerden nog even met de spiegels en speelden een spel waarbij we met houten staafjes op een plat vlak iets bouwden en de andere het spiegelbeeld nabouwde. Ook gingen we per twee staan en probeerden we elkaar na te doen in spiegelbeeld.

In de namiddag vond het atelier plaats. We werden verdeeld over de verschillende klassen. Sommigen gingen dansen, anderen gingen knutselen,... We vonden het reuzefijn!

Tobin bracht twee ballonnen mee. Als we die opbliezen, waren het toevallig ook net eieren. Een ballon heeft een ovale vorm. ‘Ovaal is een beetje langer dan rond’, zei Wanda hierover. Er stond een tekening op de beide ballonnen. Eerst waren deze klein, maar toen werden ze – door het opblazen – plotseling heel erg groot. Tobin liet de ballon weer af en de tekening werd weer klein. Dat vonden we wel grappig. Maar zo’n ballon die opgeblazen wordt, zouden we dat ook zelf kunnen naspelen? ‘Ja, hoor!’, klonk het enthousiast in onze kring. In de namiddag gingen we even naar buiten en maakten we ons zo klein als een ballon die nog niet opgeblazen was. Dan werden we groter en groter en groter, tot plots… Knal! We gingen stuk! De ballon kon ook wegvliegen en een piepend geluid maken. En dat konden wij ook!

Op het einde van de dag vierden we de verjaardag van Ot. Zij werd 5 jaar. We aten lekkere pudding, zongen liedjes en keken in haar verjaardagsboek.

Op dinsdag stempelden we met ballonnen. We vulden deze met water, stopten ze in verf en maakten afdrukken op ons papier. Wanneer we weinig water in de ballon deden, drukten ze niet zo goed op ons papier dan wanneer we er veel water in deden. We ontdekten dus dat als we de ballon zwaarder maken, dit voor een betere afdruk zorgt. Het stempelwerk gebruikten we als achtergrond voor een vrije tekst.

 

Eieren? ‘Toch geen eieren waar er dieren uitkomen?’, vroegen enkele kinderen ongerust. Gelukkig niet! Voor de zekerheid deden we toch maar een paar eitjes open. ‘Het zijn de eitjes die mama ook bakt!’, vertelde Marie toen. We leerden over de dooier en het eiwit. En eitjes bakken, daar hadden we ondertussen ook wel zin in. We braken de eitjes en roerden deze in een kommetje. Vuurtje op en bakken maar! Mmm… Wat vonden we de omelet lekker!

Volgende week is het opnieuw baktijd, want dan bakken we onze koekjes!

Eens onze boom was gedroogd, kregen we ook nog een ander idee. We konden ze gebruiken voor een spel. We legden boomschijven op een lange rij, zetten onze zelfgemaakte herfstbomen tussen het pad en namen een dobbelsteen. Om de beurt dobbelden we en zetten we het gegooide aantal stappen vooruit. We gingen nadenken over hoe we het spel nog wat spannender konden maken. Mera, Annelore, Ot en Wanda gebruikten kastanjes als ‘val’. Wie op een kastanje terechtkwam, moest een stapje terugzetten. Het spel werd nog een hele week lang gespeeld en er kwamen telkens nieuwe ideeën, spelregels, bij.

We wisten het niet zo goed en daarom gingen we naar het documentatiecentrum. We zochten naar boeken over de dag en de nacht. En zo kwamen we uiteindelijk het antwoord te weten: de zon blijft steeds op dezelfde plek schijnen, maar de aarde – wij dus – draaien. Daarom wordt het ’s avonds donker. We probeerden het duidelijk te maken met een wereldbol en een lamp. Iemand draaide met de wereldbol terwijl de lamp, de zon, op dezelfde plek bleef staan. We zagen dat het ene stukje donker werd, terwijl het andere oplichtte.

Woensdag bracht Mera een springtouw mee. Wat konden we ermee doen? Springen natuurlijk! Maar ook meten. We maten hoe vaak het touw in onze klas kon. 7 keer! Zou dat in de andere klassen ook zo zijn? Enkele oudsten en middelsten zochten dit uit. Ze gingen langs in de verschillende klassen en tekenden het aantal telkens op. Dit deden ze door streepjes te trekken en het getal erbij te stempelen. Zo ontdekten we dat de kleuterklassen even groot zijn en zelfs groter dan de klassen in de lagere school.

Op donderdag toonde Mira ons iets prachtigs. Een veer van een pauw. We zochten naar enkele prenten van het dier en Sumaya en Soha tekenden een eigen pauw. Hiervoor gebruikten ze groen, blauw en goud. We vertelden aan elkaar wat ons ‘zo trots maakt als een pauw’. Annelore en Marie zijn dit bijvoorbeeld wanneer ze kunstjes tonen. August is dit wanneer hij aan anderen kan laten zien dat hij hard kan lopen. Ot is zo trots als een pauw wanneer ze klimt.

 

Op maandag was het zover. Christa, een imker, kwam in onze klas vertellen over bijen, want we wilden al lang weten wat het verschil is tussen bijen en wespen. Met grote ogen keken we naar de bijenkast die ze bij zich had. We hoorden heel wat gezoem. We keken naar de gevleugelde dieren en zagen van dichtbij dat een bij geel en bruin is. En de wesp? Die is geel en zwart. Dat wisten we al van een vorig onderzoek. Verschil nummer één dus. Maar bijen hebben ook fijne haartjes die de wespen niet hebben. Ze kunnen ook maar één keer prikken omdat ze dan hun angel verliezen, terwijl een wesp dat wel tien keer kan.

En… Misschien wel het allerbelangrijkste: bijen zorgen voor honing. ‘De koningin is de baas en de andere bijen werken samen om honing te maken’, vertelde Christa ons hierover. En het zijn blijkbaar ook alleen maar meisjes die de honing maken. ‘Dan moeten het toch wel heel sterke meisjes zijn!’, zei Ot.

We mochten ook een keer proeven van de honing en mmm… Dat smaakte goed!

Na het bezoek van imker Christa goot August de weetjes in een onderzoek. Mira bracht ook kurken doppen mee die we gebruikten om bijen te stempelen. Ook Divano stempelde er een heleboel. Eerst gele bollen, dan wat bruine strepen en twee vleugels. ‘Zoem, zoem doen de bijen’, vertelde hij. We speelden een muzikaal spel. Wanneer we recht gingen staan, zoemden we luid. Gingen we weer zitten, zoemden we zacht. Enkele oudste en middelste kleuters schreven ook nog een verhaal over de bijen. Dit in de vorm van een stripverhaal.

 

Op dinsdag kregen Ot en Mera het idee om dit stripverhaal, dat ondertussen de titel ‘de bij gaat op zoek’ kreeg, uit te werken als een toneeltje. Ze knutselden de attributen en gingen aan de slag. Ook gingen we onze wildcamera ophangen in het bos. Ludo hielp ons hierbij. Want welk dier woont er nu eigenlijk in het hol? Annelies is op vrijdagavond nog snel even gaan kijken of er dieren waren gefilmd en... Ja hoor! We hebben enkele beelden gemaakt! Om welk dier het nu eigenlijk gaat, gaat ze hier nog niet vertellen. Dat is nog even een verrassing tot maandag.

Donderdag werkten we nog even aan onze nieuwsbrief. We experimenteerden met enkele drukmaterialen en ontdekten plotseling iets heel erg leuks. Mera nam een stukje bubbelplastiek en gaf dit een kleur met verf. We maakten een afdruk en zagen dat het net honingraten waren, datgene we maandag bij de imker hadden gezien. In de namiddag wou iedereen dit wel eens proberen.

Op vrijdag gingen we op uitstap naar Hof ter Laken in Booischot. Marie (banaantje) en Anna (worteltje) waren er onlangs gaan wandelen en konden er zo enthousiast over vertellen dat we allemaal benieuwd waren naar deze plek. We namen een mandje mee en verzamelden herfstvruchten. We genoten van de buitenlucht, het zonnetje en de prachtige omgeving. We sloten de wandeling af met een herfstverhaal en gingen naar huis met een heleboel herfstschatten.  

 

Divano toont trots ‘konijn’ tijdens de praatronde op dinsdag. Konijn heeft twee lange oren, een staart en twee lange poten zodat hij ver en hoog kan springen. ‘Ik zou wel graag een konijn willen, maar ik heb al kippen’, vertellen enkele kinderen. ‘Ik heb ook kippen én een haan!’, vertelt Noah. En Annelies? Ook zij heeft kippen. We kijken naar een foto van de twee dieren en plotseling komen er heel wat verhalen boven. Vissen, katten, honden,… We hebben blijkbaar wel heel veel dieren. Bij de opa van Klara woont er zelfs een papegaai. Die heet Jan, maar kan niet praten. ‘Mijn papa heet ook zo!’, zegt Tobin. ‘Maar die kan wel praten’.

Mooie, gekleurde veren heeft papegaai Jan. Klara toont deze de volgende dag. Een kleine, middelgrote en grote veer met een blauwe kleur. Mira vond een veer in de tuin. Niet van een papegaai, maar van een duif. Ze voelen allemaal zacht aan, maar hebben wel een scherpe punt. ‘Zo scherp als de punt van een potlood’, bedachten we. En met een potlood kunnen we tekenen, dus met een veer moet dat ook lukken. Toch? We stopten de veren in een potje met inkt en gingen aan de slag. We moesten wel vaak onze punt weer in de inkt stoppen. We kwamen te weten dat de mensen vroeger met ganzenveren schreven in plaats van met potloden en pennen. Dat vonden we wel vreemd.

We wilden nog wel graag enkele veren hebben zodat we dit met meer kinderen tegelijk konden uitproberen en dus gingen we buiten op zoek. ‘Misschien vinden we er ook wel één van een raaf!’, zei August. We gingen naar het kleine stukje bos achter de oude school en vonden verschillende veren. Die pakten we mee. Wanda merkte op dat er ook heel wat andere dingen op de grond lagen. Bladeren, takjes, schors en ook veel ‘herfstschatten’. Mera had gelukkig een zak meegenomen waar we alles in konden stoppen. De spullen legden we op de knutseltafel en werden druk onderzocht, bekeken met een vergrootglas en we maakten er in klei ook afdrukken van.

Toch moesten we de volgende dag nog een keer terug naar het bos. Tijdens onze wandeling hadden we een gat in de grond gezien. Waarschijnlijk het hol van een dier. Maar wie zou er daar wonen? Daarvoor moesten we weten hoe groot het was. We hadden geen meetlint in de buurt, dus we bedachten samen hoe we het dan wel konden meten. We plaatsten onze voet naast het hol. We gebruikten takken om het op te meten. Zelfs dennenappels. We maakten foto’s en bekeken deze nog eens goed in de klas. Voor een vos is het hol te klein en voor een muis te groot. ‘Misschien woont er wel een konijn’, zei Sumaya. Zou het?

Op donderdag gingen we naar de bibbus en Marie nam een dierenboek mee. Hierin konden we zien welke dieren er allemaal in het bos wonen. We stempelden onze symbolen bij het dier waarvan we dachten dat die in het hol zou wonen. De meesten dachten, net zoals Sumaya, aan een konijn. Maar heel zeker waren we nog niet. Daarom bracht Annelies de volgende dag een wildcamera mee. Deze gaan we volgende week samen in de buurt van het hol hangen. Wanneer het dier dan ’s nachts opduikt, als het muisstil is in het bos, zou het gefilmd worden. En dan weten we eindelijk wie er woont.

 

We waren nu toch wel benieuwd geworden naar hoe de wespen zoiets prachtigs konden maken. We zochten een filmpje op en kwamen te weten dat de wespen op zoek gaan naar kleine stukjes hout, dit fijnkauwen en dus vermengen met speeksel. Dat vonden we wel heel speciaal, want zo bouwen wij geen huizen! Wij gebruiken cement en bouwtuigen, de wespen niet.

 

Tuur bracht op woensdag een bloem mee. Maar omdat deze verdroogd was, konden we niet goed meer zien welke soort bloem het was. We bekeken deze goed en zagen in de knop van de bloem allemaal gaatjes. Er moesten dan wel een soort van pitten hebben ingezeten. ‘Een zonnebloem!’, klonk het meteen in koor. We zochten naar een foto van een zonnebloem en vergeleken deze met de verdroogde bloem. Nu waren we wel zeker. ‘Het was een zonnebloem die gewoon te lang in de zon had gestaan’, vertelde Ot.

Ondertussen maakten we nog een vrije tekst met behulp van ecoline en pandakrijt en bouwden we allemaal samen aan een groot knutselwerk: een huis. Hiervoor bedachten we samen een ‘bouwplan’. We verdeelden de taken zodat iedereen iets kon maken. De ene zette de muren recht, de anderen maakten enkele bomen en zelfs een boot. Ook wat struikgewas, een badkamer en een keuken mochten niet ontbreken. Het werd prachtig! We werken er volgende week nog een beetje aan verder…

Vrijdag was het dan zover: baktijd! We deden de ingrediënten voor onze appelcake in een grote kom en mixten het tot een glad beslag. Het deeg kon dan eindelijk de oven in! Mmmm… Wat rook het lekker! De cake was overheerlijk!

Volgende week woensdag gaan we voor de eerste keer zwemmen! Daar kijken we al lang naar uit!